"ใจดวงนี้มอบให้กับผู้หญิงที่ชื่อว่า 'แม่' ลมหายใจและชีวิตถวายแด่ 'พุทธองค์' “...ลูกคนใด พ่อแม่มีอายุ ๑๐๐ ปี แม้นำพ่อแม่มาประดิษฐานไว้บนบ่าซ้ายและบ่าขวา ปรนนิบัติท่านทั้งสองให้มีความสุขเต็มเปี่ยมด้วยมนุษย์สมบัติ กระทั่งยอมให้ท่านอุจจาระ ปัสสาวะบนบ่าทั้งสอง อาบน้ำ บีบนวด จนวันหนึ่งท่านทั้งสองล่วงไปตามอายุสังขารอย่างสงบ แต่การปรนนิบัติพ่อแม่ตลอด ๑๐๐ ปี ถึงเพียงนั้น ก็นับว่าเป็นการแสดงความกตัญญูอย่างโลกๆ ยังมิอาจเรียนได้ว่า ทดแทนบุญคุณได้ ส่วนลูกคนใดก็ตาม นอกจากปรนนิบัติพ่อแม่ ตามที่กล่าวมาข้างต้นปกติแล้ว ยังบำเพ็ญตนเป็นมรรคนายก (ผู้นำทาง) นำพ่อแม่ ดำเนินเข้าสู่เส้นทางธรรม ด้วยการนำท่านได้สมาทานประพฤติปฏิบัติอยู่ในทาน ศีล สมาธิ ปัญญา จนพ่อแม่มีศรัทธา มีศีล มีจิต ปราศจากความตระหนี่ และมีปัญญารู้ทั่วถึงธรรม ลูกคนใดทำได้อย่างนี้ นี่คือ ที่สุดแห่งความกตัญญู จึงได้ชื่อว่า ทดแทนบุญคุณอย่างแท้จริง (พุทธวจน)