มนุษย์ส่วนใหญ่ในยุคนี้ แม้ชีวิตสมบูรณ์ด้วยวัตถุ แต่ความสุขในหัวใจกลับเหือดหาย บางคนมุ่งดิ้นรนแสวงหาความสุขนั้น จนพลาดพลั้งตกหลุมความทุกข์ ชักนำชีวิตตนเจริญงอกงามในทางเสื่อม บ้างก็วิ่งไล่ล่าอนาคตที่แขวนอยู่บนความไม่แน่นอน จนหลงลืมรากเหง้าของตนเอง กลายเป็นต้นไม้พันธุ์ที่ปลูกในเรือนเพาะชำของนักวิทยาศาสตร์ รากลอยเหนือผืนดิน วันนี้เราจึงปฏิเสธไม่ได้ว่า คนส่วนใหญ่ในศตวรรษนี้ รายได้สูง แต่กตัญญูต่ำ ความรู้สูง แต่คุณธรรมต่ำ เรารักตัวเองมากล้น จนกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว เรามีไมตรีจิตต่อทุกคน แต่กลับหลงลืมแสดงความรักต่อพ่อแม่ เรารักพระเจ้าอยู่หัว แต่ไม่เคยทำดีตามรอยพระองค์ท่าน เราทำสิ่งที่ถูกใจ แต่บ่อยครั้งเราลืมความถูกต้อง นั่นเพราะเรายอมให้ความลุ่มหลงมัวเมาควบคุมบังเหียนชีวิต หัวใจตกเป็นทาสของความโลภ พอกพูนจนโลกใบนี้รุ่มร้อนไปด้วยไฟแห่งกิเลส ตาลปัตรลุกลามเข้าสู่ยุค 'เสื่อม' สาเหตุสำคัญที่สุดซึ่งทำให้เป็นเช่นนี้ เพราะมนุษย์มองข้าม 'ความกตัญญู' ซึ่งเป็นรากฐานของคุณธรรมแห่งความดีทั้งปวง ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่เราจะกลับมาถามตัวเองว่า... เราหลงลืมสิ่งที่สมควรกระทำที่สุดในชีวิตไปหรือเปล่า